DWA

Mieliście kiedykolwiek w swym życiu złe dni? No jasne, że tak. Każdy Je miał. Niektóre z nich są wielkie

jak choroba, śmierć naszej ukochanej osoby. Są też te mniej bolesne jak pierwsze rozczarowanie miłosne,

odrzucenie. Mimo tego wszystkiego smutek jest nieodłącznym elementem naszego życia. Każda osoba na tej

kuli ziemskiej posiada Go choćby w stopniu minimalnym a jeśli uważa, że nie oznacza to, że przeżył

niewystarczająco dużo w swym życiu lub po prostu ukrywa swoje prawdziwe ja w szklanej skorupie bólu.

Johanna Levy przez cały ostatni tydzień rozmyślała o swoim życiu. Jakie Ono jest, jakie było, jakie będzie.

Analizowała każdy najmniejszy ruch przez swoje 24 lata życia tak jakby chciała wychwycić każdy

najdrobniejszy błąd jaki popełniła. Czy ta dziewczyna była nieskazitelna? Oczywiście, że nie. Popełniała 

błędy jak każdy. Ale przecież najważniejsze w tym wszystkim, żeby wyciągnąć wnioski, by uczyć się na nich

żyć. Co to szczęście? Życie według własnego ja. Ten moment kiedy spojrzysz w lustro i jesteś z siebie

zadowolony. Joe żyła zgodnie ze swoimi wewnętrzymi przekonaniami jakie wpoili Jej rodzice przez tyle lat.

Nigdy nikogo nie starała się oceniać, poniżyć. Wierzyła, że trzeba być miłym dla każdego człowieka, bo nie

wiadomo kiedy można ich jeszcze spotkać na swojej drodze. Była osobą nieufną lecz gdy obdarzyła kogoś

zaufaniem oznaczało to, ze zrobi dla tej osoby wszystko. Taką osobą była Lisa. Jej najdroższa przyjaciółka.

Dziewczyna od ostatniej rozmowy z Reusem wiele myślała, przyznała blondynowi rację. Jej teraźniejsza

sytuacja to nie koniec świata. Jak wiele jest ludzi którzy stracili pracę, chłopaka, sposób na życie? Znała te

odpowiedź. Bardzo wiele. Ale mimo tego wszystkiego dawają sobie świetnie radę i możliwe, że mają

jeszcze gorzej od Niej. Musiała odpocząć, wzięła wiec urlop. Zabierając ze sobą swoją najserdeczniejszą

przyjaciółkę już tego wieczora miały zajmować miejsce pasażera w podróży na Ibizę.

***

Przemierzała powolnym krokiem lotnisko w Dortmundzie wypatrując Lisy.

-Gdzie Ona jest? Spóźnimy się przecież- mówiąc sama do siebie okręcała się wokół własnej osi jak pszczoła

gotowa do zebrania nektaru.

-Zgadnij kto to?- zakrywając oczy brunetce Lisa znalazła się nagle przy Niej. Była rozradowana i

podniecona jak nigdy dotąd. Wyraźnie było widać, że cieszy Ją myśl o słonecznej pogodzie, gorącym piasku

i co najważniejsza opalonych, przystojnych latynosach.

-Wiesz, która jest godzina? Za cztery minuty odlatujemy!- delikatnie popychając blondynkę do przodu

Johanna szybkim krokiem zmierzała do miejsca odlotu. 

Lisa była okropnie roztargnioną osobą. Wiecznie się spóźniała, zawsze mając przy tym coraz to nowsze

wymówki. Polowała na każdego faceta, który nie miał na palcu obrączki i krzywych zębów. Uwielbiała

szminki, czerwone szpilki i krótkie spódniczki opinające Jej idealnie wyrzeźbione na siłowni ciało.

***

Joe nie lubiła wcale latać. Podróż samolotem uważała za zło konieczne. Kiedy tylko można było jeździła

samochodem. Gdy była młodsza razem ze swym rodzeństwem oglądała milion filmów katastroficznych czego

teraz w dorosłym życiu solidnie żałowała. Już gdy tylko przekraczała próg środka transportu powietrznego

zbierało Jej się na nudności. Zawsze więc korzystała z oferty stewardessy, która proponowała lampkę

szampana. To Ją odprężało, pozwoliło choć na chwilę zmrużyć powieki by oddać się w objęcia Morfeusza.

Tak też było tym razem już po kilku łykach procentowego napoju poczuła jak ogarnia Ją błogie uczucie. Jej

drżące powieki zwiastowały znużenie organizmu. Ciałem była już w innej odległej krainie lecz Lisa o mało co

nie wprawiła Ją w migotanie przedsionków. 

-Matko do Ciebie!- podskoczyła na miejscu pasażera zupełnie tak jakby przypomniała sobie o

niewyłączonym mleku na gazie. Obawiając się najgorszego wyrwana z półsnu Niemka spojrzała na

przyjaciółkę.

-Nie wzięłam z domu czerwonego lakieru do paznokci. Joe przecież to mój talizman seksapilu. Jak ja teraz

wyrwę jakiegokolwiek faceta?

W tej właśnie chwili dziewczyna zadała sobie pytanie co Ją skłoniło by wziąć ze sobą Lisę. Była roztrzepana

jak mało kto. Mimo to były przecież nierozłączne. Nie wytrzymały nawet dwudziestu czterech godzin by nie

wysłać do siebie minimum jednego sms-a. Kochały się jak siostry więc Joe nie wyobrażała brać w podróż

nikogo innego. 

-Zaraz lądujemy, proszę zapiąć pasy- usłyszały z głośnika.

Przekonując Lisę do tego, iż kolor miętowy jest równie ekscytujący co czerwony na paznokciach i w niczym

nie przeszkadza w podboju mężczyzn dziewczyna nieco uspokoiła się. Złapały się za poręcz siedzenia by

przetrwać jakoś te chwile grozy. Odliczając spokojnie do dziesięciu blondynka pierwsza otworzyła oczy by

upewnić się, że Ibiza stoi dla nich otworem.

***

-Ja pójdę po nasze walizki a Ty pilnuj mojej torebki- zaproponowała Lisa po czym w mgnienia oku oddaliła

się od brunetki.

-Ale może- zaczęła Joe lecz przyjaciółki już nie było- Pomogę Ci- dopowiedziała sama sobie.

-Joe?- usłyszała za sobą męski głos. O dziwo dźwięk wydobyty z ust mężczyzny był w języku niemieckim.

Obróciła więc się na pięcie by zlustrować twarz swego towarzysza.

-To znowu Ty?- wypaliła.-To znaczy Marco?- zapytała zdając sobie sprawę, że pierwszy zwrot mógł

wydać się niegrzeczny z Jej strony.

-Spokojnie, też się zdziwiłem widząc tu Ciebie i dlatego podeszłem by się upewnić czy to naprawdę Ty.

-No czeeeść- jak ćma w jasności z otchłani wyłoniła się Lisa. -Lisa......- wyciągając rękę w kierunku Reus'a

zatrzepotała swymi długimi rzęsami by oczarować blondyna.

-Marco to jest Lisa moja przyjaciółka a to jest Marco...- właśnie jak przedstawić Reus'a? Mój dawny

znajomy? Najlepszy przyjaciel mojego byłego? To żenujące rozmawiam z najlepszym kumplem Mario

Goetze czy to nie bezsensowna sytuacja?

-Więc co tu robicie?- ten zwrot blondyn skierował do Johanny gdyż osoba Lisy mocno dekoncentrowała

Go. Przypominała Mu o tych wszystkich natrętnych fankach, które na Jego widok piszczały i o niemal co

mdlały. A On strasznie tego nie lubił. Przecież był zwyczajnym człowiekiem i nigdy nie chciał by ktokolwiek

odbierał Jego osoby jako gwiazdy. 

-Przyjechałyśmy na urlop- odparła.

-To tak jak my- stwierdził Marco któremu bezceremonialnie wypowiedź przerwała Lisa.

-My? To znaczy, że takich przystojniaków jest tu więcej?

-Lisa!- zganiła Ją przyjaciółka.- Chyba już powinniśmy iść.-lustrując blondynkę złapała Ją za przegub dłoni

by pociągnąć w swoją stronę.

-Pa Marco- na odchodne rzuciła Lisa.

My? Co oznaczało słowo my? Czy Mario też tam jest? Nie, to niemożliwe sezon w Bayernie jeszcze się nie

skończył. Jednego czego była pewna to to, że nie chciała już na swej drodze nigdy spotkać Mario Goetze.

Ten człowiek zmarnował Jej życie. Nadal gdy o Nim myślała bolało Ją serce ale już nie przez to jak bardzo

tęskniła ale przez to jak Ją potraktował. Kochała Go a On nazwał Ją zwykłą sprzedajna dziwką. Mario idź

do diabła.

***

Nawet nie wyobrażacie sobie ekstremalnego poziomu mojego zdenerwowania. Miałam cały rozdział, ale słuchajcie caluteñki. Pisałam Go jak zawsze w wordzie I wiecie co? Nacisnęłam krzyżyk I wyświetlił się komunikat czy zapisać zmiany a ja co zrobiłam??? Nacisnęłam NIE!

Tak, tak brawo ja!

Szybko więc pisałam od nowa mając jako taki zarys rozdziału. Myślę, że przekazałam wszystko co w tamtym. Może tylko w niektórych wątkach zmieniły się słowa. Ale jestem padnięta!

Rozdział na Izie prawdopodobnie dopiero w następny weekend.

Miłego dnia:)

Pa, pa:)

P.S Dziękuję mojej kochanej De(nie wiem czemu nawykłam tak do Ciebie mówić) za każde słowo wsparcia!! Jesteś najlepsza <3