JEDEN

Tłok. Szum. Gwara ulic. Zastanawialiście się kiedyś ile dziennie ludzi mijacie? Czy są szczęśliwi? Dokąd

zmierzają? Kobiety, mężczyźni, dzieci. Każdy gdzieś się spieszy, idzie przed siebie w przyspieszonym

tempie. Dokąd Oni tak gnają? Zachowują się tak jakby chcieli wygrać walkę z czasem. Niby żyją ale wcale

nie cieszą się chwilą. Nie zauważaja tak prostych i banalnych rzeczy jak to, że piękna dziś pogoda, na

liściach zaczynają kwitnąć pierwsze pąki kwiatów, pies cieszy się na nasz widok energicznie poruszajac

ogonem jakby w rytm latynoskiej muzyki. To wszystko wydaje sie tak odległe. Johanna....... również żyła

tak do tej pory. Miała gdzieś to czy dziś wyjdzie słońce czy spadnie śnieg. Była tak bardzo zaabsorbowana

swoją pracą, smutkiem który wypełniała każdą chwilą w salonie mody że nie miała pojęcia jaki czas potrafi

być okrutny. Od wielu miesięcy na Jej ustach nie było oznak uśmiechu, łzy natomiast pojawiały się każdego

wieczoru. To już pięć miesięcy kiedy wróciła z Monachium do swego rodzinnego miasta. Dzień w którym

Mario powiedział Jej, że nie ma już ochoty na związek był najgorszym w Jej życiu. Miała ochotę zrobić coś

głupiego, tak nagle zaczynała rozumieć postępowanie samobójców na tyle, że wyciągła z szafki żyletkę.

Wystarczyłby ułamek sekundy by wbić ostrze w delikatną skóre. Nienawidziła tak bardzo siebie za to, że

potrafiła pomyśleć o czymś tak okropnym. Szlochając żałośnie wyrzuciła żyletkę do sedesu uruchamiając

energicznie spłuczkę by jak najszybciej stracić z oczu narzędzie swej rozpaczy. Mineła tyle czau a Ona nadal

myśli o Goetze mimo iż okazał się totalnym dupkiem. Kochała i nienawidziła zarazem. Była żywą istotą

mieszczącą w sobie te dwa skrajne uczucia w jednym sercu. Wędrowała ulicami zatłoczonego Dortmundu

patrząc się w swoje kwieciste trampki, które małymi kroczkami posuwały się do przodu. Były takie

kolorowe, radosne i przepełnione życiem jak nie Ona. Idąc z głową zwieszoną w dół wpadła niechcąco na

kogoś.

-Przepraszam- stwierdziła nie patrząc nawet na osobnika. Nie miała ochoty nawet podnieść wzroku. Dawna

Johanna spojrzała by zalotnie w oczy przechodnia by zlutrować czy mężczyzna jest przystojny i nadaje się na

kandydata przyszłego męża. Ale nie teraz, nie dziś.

-Joe?- zapytał mężczyzna stojący wciąż za plecami dziewczyny.

Obracając się na pięcie podniosła zaciekawiona wzrok, któż to może być.

-Marco?- zapytała równie zdziwiona obecnością blondyna. Reus- najlepszy przyjaciel Jej byłego. Nie

widziała Go od czasu transferu Mario do Bayernu. Był to szmat czasu i czuła się niezręcznie musieć

rozmawiać z mężczyzną. Mimo tego podeszła bliżej by nie wyjść na niegrzeczną. Witając się z blondynem

przystała na Jego propozycje by porozmawiać w pobliskiej kawiarni.

-Więc co u Ciebie?- straszną ciszę przełamała dziewczyna spoglądając w czekoladowe tęczówki Niemca.

-W porządku. Puchar Niemiec jest znów nasz- na samą myśl o minionym zeszłej soboty meczu uśmiechnął

się. Nic nie przynosiło Mu tyle radości co piłka. Chwalił dzień w której rodzice odkryli Jego talent i zapisali

Go do szkółki piłkarskiej.-A co u Ciebie?-zagaił.

Obserwując każdy kąt kawiarni blondynka po raz pierwszy nie wiedziała co powiedzieć. Uchodziła za

osobę której buzia się nie zamyka, zawsze znajdowała odpowiedź na każde zadane Jej pytanie. A teraz? Co

miała powiedzieć, że jest dobrze jeśli wcale tak nie jest?

-Nie tak dobrze jak u Ciebie- odparła spoglądając smutno w dal za oknem.

-Wszystko w porządku?

-Nie,nie jest w porządku Marco. Straciłam dziś pracę. Rozumiesz co to oznacza dla modelki? Od

szesnastego roku życia wiedziałam kim chcę zostać przyszłości. Gdy skończyłam osiemnaście lat

zaangażowali mnie do modelingu. Cieszyłam się, że mogę spelnić swe marzenia. Chciałam pokazać światu,

że modelka wcale nie musi być głupia. Wybrałam ten zawód właściwie dlatego, że miałam mnóstwo

kompleksów. Byłam za gruba, brzydka i okropna. Wierzyłam, że jako modelka odzyskam wiarę w siebie i

udało się. Pięć lat pracowałam na najwyżzych obrotach- przemawiając do Marco dziewczyna ani razu nie

spojrzała na swego rozmówcę, było Jej tak wstyd. Głównie dlatego, że nie potrafi być silna. Znów tego dnia

po Jej bladym policzku pociekły pojedyncze łzy. Widząc to Marco poglaskał Ją po chudej dłoni by Jej

dodać otuchy. Po chwili potanowiła kontynuować odsuwajac nieznacznie rękę.

-Wiesz dlaczego mnie zwolnili? Jestem za gruba. Na moje miejsce znaleźli młodszą i jak się okazało jest

córką prezesa. Przez całych głupich pięć lat katowałam sie przeróżnymi dietami. Byłam na każdej jakiej byś

nie wymienił. Pójście na imprezę było dla mnie jak męczarnia. Joe nie możesz pić wina, Joe nie jedz tych

słodkich ciastek bo są tuczące. Nie mogłam nawet iść z moim siostrzeńcem na lody, bo zawierają w sobie

prosty cukier który trudno się rozkłada i idzie w boczki. Każdego dnia musiałam walczyć z samą sobą.

Nigdy nienawidziłam wf i tym bardziej siłowni. Ale robiłam to, musiałam. W zeszłym tygodniu zemdlałam,

trafiłam do szpitala i doktor stwierdził, że jestem niedożywiona. A ten idiota powiedzial mi dziś, że jestem za

gruba rozumiesz? Robią tym dziewczynom wodę z mózgu. Ten zawód jest okropny, ludzie maja Cię za

głupią, durną lalę nie majacą nic a nic oleju w głowie. Wiesz ile razy słyszałam że debilka ze mnie lecąca na

kasę? Ile razy ludzie mówią, że uroda nie idzie w parze z intelektem? Ile razy wytykano mi, że jestem

sztuczna bo zrobiłam sobie milion operacji plastycznych które tak na prawde nigdy nie miały miejsca? Ile

okropnych e-maili dostałam od napalonych panów w podstarzałym wieku. To jest okropne. Ale nie to jest

najgorsze. Ja nie wiem co chcę robić dalej w życiu rozumiesz? W sumie cieszę się, że mnie wylali.

Nienawidzę modelingu.

Nastała cisza którą przerywało tylko rzęsiste podciąganie nosa przez Niemkę, która w końcu dała upust

swoim emocjom. Chciała być silna, niezależna ale los Jej nie rozpieszczał wręcz przeciwnie dokuczał w

maksymalnym stopniu. Marco wyciągając chusteczke podał Ją dziewczynie.

- przykro mi. Jestem w stanie sobie wyobrazić co czujesz. Pamiętasz mundial? Kiedy przydarzyła mi się ta

kontuzja myślałem że to koniec. Moje marzenia legły w gruzach. Ale wiedzialem, że nie mogę się poddać.

To nie w moim stylu i doskonale wiem, że w Twoim też nie. Musisz od tego wzystkiego odpocząć i wtedy

zbadać sprawę na poważnie. Dopiero wtedy zdecyduj czy opuszczasz na zawsze modeling. Póki co jest

mnóstwo róznych innych rzeczy które możesz robić. Miałaś na pewno inne marzenia prawda? Może to czas,

by sobie o nich przypomnieć co?- zapytał spoglądajac na dziewczynę.

-Dziękuję Marco, zawsze można było na Ciebie liczyć.

-A teraz zamówimy największe ciastko i najbardziej kaloryczne cappucino jakie tu sprzedają. Z mnóstwem

bitej śmietany i lodów. Skoro Cię wywalili nie musisz już nigdy martwić się o kalorie. 

***
O Boże DNO! TOTALNE DNO! Przepraszam ale pierwsze rozdziały zawsze wychodzą mi tragicznie.

Dodaję już tu gdyż nie wiem kiedy na moim drugim blogu dodam rozdział. Pierwszy tydzień studiów a więc muszę to jako tako ogarnąć.:)

Ponad 1000 wyświetkeń i tyle komentarzy pod prologiem.
Pewnie będę nudna po raz kolejne ale JESTEŚCIE WSPANIAŁE ♥