POWRÓT

Cześć

Wiem, wiem nie było mnie tu ponad 2 lata, sama nie wierzę jak to zleciało!

Nawet nie wierzę, że ktokolwiek z Was mnie jeszcze pamięta a co dopiero moje opowiadania ale chciałabym powrócić do pisania, bo pamiętam ile sprawiało mi to  radości i satysfakcji.

Jednak przerzucam się na Wattpad'a. Mam nadzieję, że nie będzie Wam to przeszkadzało.

Jeszcze raz przepraszam za tak długą nieobecność i zapraszam:

WATTPAD: https://support.wattpad.com/hc/en-us/profiles/360158146423--me-brunette

Na razie na kanale nie ma nic ale pojawi się wkrótce! Obiecuję :)

DWADZIEŚCIA TRZY

Czas w pracy mijał nieubłaganie wolno, Johanny myśli były wciąż przy Marco. Zastanawiała się czy może już jest w domu, dlaczego do Niej nie oddzwonił i co to wczorajsze Jego zachowanie właściwie miało znaczyć. Gdy wybiła godzina czternasta postanowiła zebrać się do domu. Zamknęła szczelnie wszystkie zamki w drzwiach i nie minęło piętnaście minut a już parkowała swój samochód na podjeździe. Wkraczając na dobrze znany Jej teren zdała sobie sprawę, że drzwi są otwarte. Marco wiec był w domu, nic Mu nie było. Teraz ogarnęła Ją nagła złość, że wcale nie uległ żadnemu wypadkowi po drodze i nawet nie pokwapił się do Niej oddzwonić. Zastała Go w kuchni robiącego coś do picia. Spotkali się wzrokiem lecz Joe tym razem była zdeterminowana i postanowiła się nie odzywać. Po co Jej była kolejna kłótnia?

-Robię kawę, chcesz?- zapytał niskim głosem zdając sobie sprawę w jakim dziewczyna jest nastroju bojowym.

-Nie!- zdjęła baleriny ciskając nimi w kąt i weszła do łazienki. Wiedziała, że to nie będzie łatwa konfrontacja. Wcale nie miała zamiaru ułatwiać Reusowi zadania, zachował się jak ostatni dupek i tak będzie traktowany.

Minęła z premedytacją blondyna i rozłożyła się na fotelu w salonie włączając telewizor.

-Nie sądzisz, że musimy porozmawiać?- zapytał stawając tuż przed Nią.

-Mógłbyś się odsunąć? Chciałam to obejrzeć- stwierdziła nie podnosząc wzroku.

Wyrwał Jej pilota z ręki nie zważając na żadne protesty. Nie miał zamiaru dłużej tkwić w tym zawieszeniu, chciał porozmawiać i miał zamiar to spełnić.

-Dosyć tego, wysłuchasz mnie i nie zachowuj się jak dziecko.

-No teraz to przesadziłeś Marco. Od kiedy tak bardzo chcesz ze mną rozmawiać, co? Wczoraj jakoś nie miałeś do tego skłonności.

-Wczoraj....

-No co wczoraj. Zachowałeś się jak ostatni kretyn i nie zamierzam tego tolerować. Nikt nie będzie mi trzaskał drzwiami przed nosem, rozumiesz?! NIKT!-czując coraz większą falę gniewu wyszła z pokoju kierując się do sypialni.

-Tak! Świetnie! Teraz ucieknij bo przecież tak najlepiej prawda?- pognał za Nią nie siląc się na przyjazny ton.

-Nie mów mi co mam robić! To Ty wczoraj uciekłeś. Chciałeś świętego spokoju to będziesz Go miał. -uruchamiając laptopa miała nadzieję, że blondyn spostrzeże się, że lepiej nie igrać z ogniem i po prostu dać spokój.

-Mario miał wypadek i twierdzi, że to Twoja wina- odparł nazbyt spokojnym głosem.

-Słucham?! - brunetka poderwała się z miejsca nie wierząc własnym uszom. -Ty, Ty w to uwierzyłeś?- spojrzała na blondyna i o mało co nie potknęła się o własne nogi bo zdała sobie sprawę, że tak właśnie się stało.-Uwierzyłeś- wyszeptała wybiegając z domu bez żadnego dodatkowego odzienia. Płacz cisnął Jej się do oczu ale nie chciała pokazać Marco jak zraniły Ją te słowa. Wszystko było przecież jasne. Słyszała gdzieś z oddali swe imię ale nie zważała na to. Biegła przed siebie.

***

Wieczory w parkach o tej porze roku nie są przyjemne i bezpieczne też nie. Kręciło się tu wiele nieciekawych osobistości co wprawiało Reusa w jeszcze gorszy nastrój. Po chwili jednak rozpoznał kruchą sylwetkę dziewczyny, która siedziała na ławce spoglądając w dal.

-Przeziębisz się- odparł ściągając kurtkę nakrył Nią dziewczynę.

-Nie dotykaj mnie- odparła nie tamując już nawet łez, które leciały ciurkiem po Jej policzkach. Oddała Mu odzież nie chcąc ani na chwilę mieć Jej na sobie.

-Joe chodźmy do domu, porozmawiamy spokojnie.

-Nie mam ochoty na rozmowy z Tobą. Doprowadzasz tylko do tego, żebym czuła się podle. Potem wracasz sobie i mam Cię słuchać bo tak Ci się podoba. Nie jestem zabawką Marco, nikt nie będzie mnie tak traktował.Nawet Ty...

Nie wiedział co powiedzieć, naprawdę nie miał pojęcia. Był zły na siebie, że dał się ponieść emocjom. Dziewczyna płakała i to przez Niego, połykała co chwila gorzkie łzy mając nadzieję, że być może w ciemnościach blondyn nic nie zauważy.

-Proszę chodźmy stąd. Tylko o to proszę- wyszeptał spoglądając na dziewczynę. Westchnęła po czym uniosła się by zmierzać w kierunku domu. Nie miała ochoty marznąć na ławce ale też nie specjalnie podobało Jej się to, iż będzie musiała przebywać z Marco. Milczała więc aż do samego domu.

-Zjesz coś? Musisz coś jeść- stwierdził spoglądając na dziewczynę. Wzruszyła ramionami dając Mu do zrozumienia, że wszystko jej jedno.

-Co Mu jest? Co takiego zrobiłam?- wyszeptała do pleców blondyna gdy zaczął przygotowywać jedzenie. Z brzękiem odstawił nóż odwracając się do Johanny.

-Nikt nie twierdzi, że coś zrobiłaś.- odparł wpatrując się w oblicze dziewczyny.

Wywróciła oczami zdając sobie sprawę, że Ją oszukuje. Przecież uwierzył w tą całą bajeczkę, to było wypisane przed chwilą na Jego twarzy.-Po prostu mi powiedz...

-Ma wstrząs mózgu i złamane żebra- oznajmił Marco na jednym wydechu. Widać, że ta informacja mocno Go poruszyła, dlatego wczoraj był taki wściekły. Ale dlaczego na Nią? Czy naprawdę myślał, że to Jej wina?

Przetrawiając powoli informacje postanowiła jednak wymigać się od jedzenia bólem głowy. Poszła do sypialni kładąc się na łóżku. Jej celem było udawanie, że śpi. Marnie Jej to wychodziło, już po chwili blondyn znajdował się w tym samym pomieszczeniu.

-Dlaczego płaczesz?- zapytał miękko siadając w rogu łóżka.

Zanosząc się szlochem dziewczyna nie potrafiła opanować własnych nerwów. Poczuła nagłe oczyszczenie, jakby cały ciężar serca opuszcza Ją ze zdwojoną siłą.

-Nic nie zrobiłam- powiedziała między napadem płaczu.-To nie ja jak to twierdzisz wywołałam u Niego wstrząs mózgu i nie zmiażdżyłam Mu żeber.

-Wiem Joe- odparł kładąc swą dłoń na plecach brunetki.-Popatrz na mnie...
****************************
Jak zwykle kulminacja w takim momencie i zakończyłam rozdział, przepraszam ;)
Bądźcie cierpliwe
NEXT=10 KOMENTARZY

DWADZIEŚCIA DWA

Nie dane Jej było spać długo, do późnej nocy była zajęta Reusem a nad ranem niczym poranny budzik Marco zarzucił przez sen na Nią swą nogę obezwładniając Jej ciało całkowicie. W efekcie przebudziła się przestraszona, że coś się stało. Blondyn jednak oddychał miarowo tuż obok Jej szyi, zdała sobie sprawę, że już świta i za kilka godzin będzie musiała obudzić się całkowicie by udać się do pracy. Ta myśl bardzo Jej się nie spodobała. Na tyle, że westchnęła głośno dając upust emocjom. Poleżała jeszcze kilka chwil przyglądając się śpiącemu blondynowi, był taki spokojny i beztroski jakby nigdy nie doświadczył problemów. Wiedziała, że w głębi duszy jest inaczej. Zdawała sobie doskonale sprawę jak Niemiec cierpi z powodu straty przyjaciela, jednak nie wiedział jeszcze wszystkiego. Nie miał pojęcia, że niedawno Mario Ją pocałował, wiedziała, że musi Mu powiedzieć ale strasznie się bała Jego reakcji. Czy na pewno zrozumie?

-Jak nad czymś intensywnie myślisz to nieświadomie zaciskasz wargi.- Nagle ze snu wybudził się Reus przyglądając się chwilę blondynce. Instynktownie obróciła głowę w kierunku głosu, który wydobywał się z męskich ust. Po chwili zmieniła pozycję kładąc się na prawym boku w kierunku blondyna, wyciągając swą dłoń pogłaskała Go po policzku.

-Dzień dobry- szepnęła unosząc swe rzęsy w górę. -Jak się spało?

-Znakomicie- oznajmił całując dziewczynę w czoło. -Jednak wydaje mi się, że jesteś niespokojna. Coś się stało?

Otulając swe nagie ciało szczelnie kołdrą usiadła na łóżku krzyżując nogi po turecku. Zagryzła na chwilę swą wargę łapiąc się na tym, że blondyn miał racje co do oznak Jej zdenerwowania. Nadszedł ten moment, musiała Mu wyznać prawdę.

-Może Ci się to nie spodobać, bo mi bardzo się nie podobało...- zaczęła robiąc na chwilę pauzę spojrzała na Marco.-Gdy Cię nie było miał miejsce pewien incydent, byłam u Mario- poinformowała piłkarza najspokojniej jak tylko potrafiła.

-U Mario?- powtórzył Jej ukochany -Po co?- zapytał jakby zbrodnią było to co zrobiła. Może jeszcze niedawno byli z brunetem przyjaciółmi ale teraz wiedział, iż Joe plus Mario równają się kłopoty. A raczej Niemiec Je ciągle stwarza.

-Tak- przytaknęła Joe.- Upił się i dostałam telefon aby Go odebrać. Pojechałam tam i zawiozłam Go do domu. Pocałował mnie- wydusiła na jednym tchu przypatrując się intensywnie swoim palcom u rąk.

Marco gdy tylko usłyszał ostatnie słowa usiadł na łóżku z wrażenia. Nie mógł uwierzyć, że jeszcze kilka godzin temu zachodził w głowę czy dobrze robi wystawiając swą przyjaźń z Mario na próbę a Goetze wyciął Mu taki numer bez mrugnięcia okiem.

-Jak to pocałował? Po co właściwie to Ty pojechałaś Go odebrać?!- unosząc głos spojrzał na Johannę.

-Nie doszukuj się w tym żadnych podtekstów. To przeze mnie się upił i pewnie dlatego chciał abyśmy porozmawiali.

-No to rzeczywiście porozmawialiście...dość dogłębnie- prychnął blondyn krzyżując swe ręce na klatce piersiowej.

-Przecież do niczego nie doszło.. Uciekłam. Dobrze, pocałował mnie ale był pijany, pewnie nie pamięta już nic.....Nie obrażaj się, proszę. Nie pozwólmy by Mario niszczył za każdym razem to co zbudowaliśmy. Wiedziałam, że dość impulsywnie zareagujesz ale wolałam Ci powiedzieć, żeby nie było niedomówień- odparła kładąc swój podbródek na ramieniu Reusa.

-Dobrze, przepraszam. Wiem, że jesteś w porządku ale prawdę mówiąc nigdy nie potrafiłem poradzić sobie z zazdrością. Jesteś zbyt ważna....po prostu sprałbym każdego faceta, który się za Tobą obejrzy.- oznajmił powracając wzrokiem na twarz dziewczyny.

-Dobrze, że już jesteś- oznajmiła.
***


TYMCZASEM W INNYM ZAKĄTKU MIASTA


Jechał w zawrotnym tempie nie zważając na znaki drogowe. Miał gdzieś przepisy, był wzburzony jedyne co Go kierowało to złość i gniew. Nie był w stanie myśleć o niczym innym jak o jednej rzeczy. ZEMSTA. Nie zdawał sobie jednak sprawy jakie niebezpieczeństwo nosi za sobą swawolna jazda po spożyciu alkoholu......

****5 dni później***

Weszła do domu czując jak jest słaba, nie jadła od śniadania zupełnie nic a teraz już nastawała powoli pora kolacyjna. Otwierając lodówkę usłyszała podniesiony głos Reusa, który najwyraźniej rozmawiał ze swoim trenerem, nie była to przyjemna rozmowa. Blondyn wyglądał na nieźle wkurzonego. Wciskając czerwoną słuchawkę cisnął telefonem w kąt co spowodowało rozpadniecie obudowy.

-Marco? Wszytko w porządku?- zapytała dziewczyna wchodząc po cichu do sypialni.

-Tak wszystko jest po prostu świetnie!- syknął nadal zdenerwowany Niemiec próbując złożyć telefon w całość.

-Robię kolację, masz ochotę na coś szczególnego?- Johanna nie chciała wchodzić Reusowi w drogę toteż postanowiła zmienić temat.

-Na święty spokój!- krzyknął i mijając Joe wyszedł z domu trzaskając drzwiami.

Poszła z powrotem do kuchni nie wierząc co właśnie przed chwilą się wydarzyło. Po prostu potraktował Ją jak jakiegoś intruza. Nigdy nie czuła się tak źle, głód natychmiast Jej przeszedł, zamiast tego weszła pod prysznic czując jak Jej łzy mieszają się z ciepłą wodą.

Czekała i czekała. Wybiła już godzina 2.00 w nocy a blondyna nadal nie było. Porzucając swoje poczucie honoru wytrwale wydzwaniała do Marco ale On wciąż nie odbierał a po chwili odzywała się automatyczna sekretarka co zwiastowało na wyłączenie telefonu przez mężczyznę. Nigdy nie była bardziej przerażona i wściekła.

Nie pamiętała jak długo tam siedzi ale powieki zaczęły Jej strasznie ciążyć więc popadła w objęcia Morfeusza.

Budząc się wyczuwała na karku napięcie mięśni, rozglądajac się dookoła zdała sobie sprawę, że Marco nadal nie ma w domu. Nie miała pojęcia gdzie On się podziewa, z kim i co porabia ale wiedziała, że Mu tego nie daruje. Przecież nic złego nie zrobiła, pojawiają się pierwsze problemy a On po prostu wyżywa się na Niej i ucieka jak ostatni tchórz.
****************
Nie było mnie prawie miesiąc!
Przepraszam:c
Za to obiecuję, że teraz już nie będzie wiało nudą!

NEXT=10 KOMENTARZY

DWADZIEŚCIA JEDEN

Kocham ją. Jestem takim szczęściarzem, że ją kocham, van Houten. Nie masz wpływu na to, że ktoś cię zrani na tym świecie, staruszku, ale masz coś do powiedzenia na temat tego, kim ta osoba będzie. Podoba mi się mój wybór. Mam nadzieję, że ona jest zadowolona ze swojego.



Jestem, Augustusie.

Jestem.

John Green

Odkąd pamiętała nie lubiła niedziel, były takie powolne i nudne. Nienawidziła nic nie robić i siedzieć z założonymi rękoma a niedziela właśnie tego wymagała.Odpoczynku. Może i znalazłoby się coś co by Ją dziś zafascynowało lecz nijak nie chciała ruszyć się z domu. BA! Nawet z własnego łóżka, które nadal pachniało waniliowym płynem do płukania. Gdy wiec zadzwonił dzwonek u drzwi postanowiła udawać, że nikogo nie ma. Gość jednak by natrętny, kto to może być?- zachodziła w głowę dziewczyna. Wciskając na swe nagie stopy puchate kapcie poczłapała się by otworzyć drzwi.

-Marco? Co Ty tu robisz? Miałeś być dopiero za dwa dni.- odparła taksując uważnie blondyna spojrzeniem. Niemiec zamknął za sobą szczelnie drzwi po czym wtargnął do środka. Jego mina przerażała Joe. Tak samo jak ich związek, czuła się jak na karuzeli z której lada moment może spaść. Bała się tego, że może się nie pozbierać, Jej cząstki duszy pokruszą się w drobny mak. Siadając wygodnie na kanapie w salonie wciąż nadal czuła napięte mięśnie pod skórą, wpatrywała się w sylwetkę blondyna, która usiadła obok Niej ozdabiając białe obicie kanapy.

-Pojechałem tam, żeby przemyśleć pewne sprawy- zaczął Marco a blondynka poczuła jak serce podchodzi Jej do gardła. Czuła, że Reus chce powiedzieć Jej coś ważnego a to do końca może Jej się nie podobać. Takie rozmowy nie są przyjemne, nie chciała z całego serca by Marco z Nią zerwał, bała się, ze może tego nie przeżyć.

-Mario jest dla Ciebie bardzo ważny, prawda?- zapytała dziewczyna po czym siadając po turecku wlepiła swe źrenice w Niemca.

-Tak- po kilku chwilach milczenia przyznał się do tego. -Jest dla mnie jak młodszy brat, którego nigdy nie miałem. Zawsze mogliśmy o wszystkim porozmawiać nawet o trzeciej nad ranem.

Johanna poczuła wzbierające się pod powiekami łzy i to te najgorsze. Przepełnione bólem i smutkiem z dławiącą siłą trzymającą Jej gardło. Zrozumiała co blondyn chce powiedzieć, ale nie wiedziała czy jest dość silna by tego słuchać.

-Przyjaźń jest niezniszczalna- wyszeptała czując już jak ciurkiem Jej policzki pokrywają słone krople.-Niezniszczalna- powtórzyła.-Przepraszam na chwilę-by nie pokazywać jakiejkolwiek słabości uniosła się by udać się do swej tajemnej komnaty płaczu- łazienki.

Upadając na zimną posadzkę oparła się o ścianę podkulając kolana aż po samą brodę. Ból był straszny, tak rozdzierający wewnętrzne partie ciała jak nigdy. Łzy leciały strumieniem po Jej twarzy mocząc granatowy T-shirt w którym chodziła po domu. Próbowała zatamować płacz i się uspokoić lecz na domiar złego efekt był odwrotny. Szloch był bardziej efektowny i nie zapowiadało się, że woda, która wylewała się z Jej oczu miałaby przestać. Wydawało Jej się, że siedzi tu całą wieczność i może też tak było ale nie dbała o to.

-Joe?- prawie niesłyszalnie do łazienki wtargnął Marco niepokojąc się długą nieobecnością blondynki.-Mój Boże co się stało? Dlaczego płaczesz?- zapytał kucając przy dziewczynie. Znajdując się blisko Niej objął Ją ramionami trzymając w głębokim uścisku.

-Nie chcę żebyś odchodził- wyrzuciła z siebie w zagłębienie szyi blondyna.

-Ale Joe.....poczekaj. Pomyślałaś, że chcę Cię zostawić?- zapytał odklejając się od Johanny a ta nic nie rozumiejącym wzrokiem nadal wpatrywała się w piłkarza.- No tak, przepraszam, to nie miało tak wyglądać- gdy zdał sobie sprawę jak dziewczyna mogła odebrać Jego przemowę jeszcze bardziej Ją przytulił kołysząc się w obie strony.

-Ale Marco... co to ma znaczyć?- zapytała rozemocjonowana dziewczyna nie kryjąc swego zdziwienia.

-Joe....Cholera, tak za Tobą tęskniłem- ujmując swymi dłońmi twarz Niemki wpił się w Jej usta pozbawiając towarzyszki oddechu. -Wariuję bez Ciebie malutka, nie wiem jak to i kiedy się stało ale zakochałem się. Nie jestem w stanie zrezygnować z osoby na której tak bardzo mi zależy.

-A Mario? Przecież też Ci na Nim zależy, to Twój przyjaciel.- odparła dziewczyna wpatrując się w blondyna.

-Przyjaciel powinien rozumieć. Mimo wszystko- odrzekł chowając niesforny blond kosmyk włosów Joe za ucho.

Blondynka gdy dotarł do Niej sens słów nigdy nie czuła się szczęśliwsza. Miała ochotę skakać pod sufit z powodu zapewnionych Jej endorfin. Czuła się tak nieziemsko dobrze, że nie omieszkała pchnąć Reusa na ścianę całując Go prosto w usta.

-Tak bardzo Cię potrzebuję- odparła między pocałunkami czując rozpierające uczucie gorąca gdzieś w okolicy serca. Ich języki tańczyły w romantycznym, zmysłowym tańcu kochanków złaknionych swego dotyku a ciało Joe w błyskawicznym tempie znalazło się na kolanach blondyna siadając na nich okrakiem.

-Pragnę Cię Johanno Levy i obiecuję, że już nigdy na tak długo nie wyjadę- powiedział Reus podnosząc się ze spoczywającą na Jego biodrach dziewczyną. Oplatając ciaśniej nogi wokół blondyna poczuła jak zmierzają w znanym Jej kierunku.

-Przecież to był tylko tydzień- wyszeptała.

-Cholernie długi tydzień.
*****************************
I mamy kolejny!, mam nadzieję iż nie przynudziłam :*

NEXT= 7 KOMENTARZY

DWADZIEŚCIA

Tęsknota. Tęsknota jest czymś okropnym. Myślisz o kimś tak intensywnie, że nie jesteś w stanie wykonywać jakiejkolwiek czynności. Najgorsza jednak jest świadomość, że nie możesz ot tak wymazać tej osoby z pamięci, czy to znaczy, że Ją bardzo kochasz?

Johanna Levy mogła zatrzymać przy sobie Reusa, wiedziała o tym, że gdyby tylko rzekła słowo osoba blondyna bez jakichkolwiek pytań została by z Nim. Lecz nie była w stanie manipulować ludźmi a już na pewno nie Marco. Chociaż potrzebowała Go w tej chwili jak nikogo innego pozwoliła Mu odpocząć. Młody Niemiec zaś pakując swą torbę podróżną czuł jak Jego umysł zalewa fala niebezpiecznych myśli.

Czy przez jakąś dziewczynę warto narażać przyjaźń z najlepszym kumplem?

Zerwać z Joe czy zapomnieć o Mario?

Co będzie jeśli rozstaną się z Johanną? Czy Ona na pewno Go kocha?

Pragnął odpocząć, wyłączyć na chwilę myślenie. Tak jednak się nie dało...

***

Stawiła się pół godziny wcześniej w pracy, gdyż nie miała pojęcia co robić w domu. Postanowiła wypełnić wszystkie zaległe dokumenty, które od kilku tygodni piętrzyły się na biurku blondynki. Porządkowała kolejną z rzędu umowę gdy usłyszała gdzieś w pobliżu dzwonek telefonu. Dźwięk wydobywał się stosunkowo blisko lecz nigdzie nie mogła znaleźć swojego białego smartfona. Jednak wystarczyło unieść kilka dokumentów by odnaleźć upragnioną rzecz.

-Słucham?- zapytała w pośpiechu odbierając połączenie.

-Witaj Joe- odrzekł blondyn miłym, ciepłym głosem. Dziewczyna była pewna, że w tej chwili na twarzy Reusa pojawił się uśmiech. Zawsze wiedziała w jakim nastroju piłkarz rzeczywiście jest. Nie musiała Go widzieć, żeby stwierdzić, że ten telefon naprawdę Go ucieszył. Zresztą Ona czuła to samo.

-Właśnie jestem w drodze do Dubaju. Nie wiem ile tam zostanę i...

-Ty chyba oszalałeś! Nie chcesz mi chyba powiedzieć, że siedzisz w samolocie i rozmawiasz przez telefon!- obruszyła się blondynka przerywając słowotok Niemcowi.

-Poczekaj! Nie rozłączaj się...Joe- zaoponował zdając sobie sprawę, że dziewczyna nie pochwala tak lekkomyślnego zachowania.

-Marco, nie powinieneś dzwonić. Wiesz czym to grozi, prawda? A zresztą miałeś odpocząć.

-Joe?- blondyn wszedł w słowo blondynce po raz kolejny wypowiadając Jej imię.-Chciałem tylko usłyszeć Twój głos i upewnić się, że wszystko jest w porządku.

Te słowa momentalnie rozmiękczyły dziewczynę. W ułamku jednej sekundy cała złość na Reusa wyparowała. Tylko On wiedział jak uczynić aby na twarz Niemki wpełzły urocze rumieńce.

-Marco? Uważaj na siebie, proszę- odrzekła w geście pożegnania.

-Tęsknię za Tobą aniołku- oznajmił wciskając czerwoną słuchawkę.

***

Jeden niewinny telefon potrafił wzbudzić w Niej taki zapał pracy, że miała wrażenie iż mogłaby góry przenosić. Kończyła selekcjonować wszystkie dokumenty gdy po raz kolejny tego dnia rozdźwięczał w Jej uszach sygnał telefonu. Tym razem z uśmiechem spojrzała na wyświetlacz lecz nie był to upragniony widok nazwiska Reus lecz numer nieznany.

-Dzień Dobry. Pani Johanna Levy?- zapytał męski baryton oczekując odpowiedzi.

-Tak to ja. W czym mogę pomóc?- dziewczyna nie mając pojęcia co się święci przystanęła w miejscu nasłuchując toku dalszej rozmowy.

-Pod klubem  Alcatras zdaje się jest Pani znajomy. Nie jest w stanie się ruszyć, podał do Pani namiary. Proszę przyjechać.

Joe nic z tego nie rozumiała, kto to mógł być? I dlaczego wezwał akurat Ją? Chciała zadać jeszcze kilka pytań głosowi z słuchawki lecz jak na złość bateria padła. Nie zastanawiając się długo sprawdziła w internecie gdzie znajduje się ów klub i z głową pełną myśli pojechała pod adres.

***

-To Ty- stwierdziła spoglądając na Mario. W głębi duszy wiedziała, że przygoda z brunetem wcale się nie skończyła. Domyślała się nawet tego, że to Goetze wezwał właśnie akurat Ją lecz tą natrętną myśl chciała zagłuszyć gdzieś w sobie daleko. Nigdy nie pomyślałaby,że będzie prowadzić pijanego Mario do swojego samochodu wioząc  do domu. Drogę przebyli w całkowitej ciszy, dziewczyna tylko raz po raz spoglądała na bruneta, któremu głowa kiwała się we wszystkie strony. Gdy dojechali do domu Niemca była zmuszona zaprowadzić Go do środka, gdyż piłkarz ledwo trzymał się na nogach. Oczywiście, że mogła zostawić Mario tu na bruku pijanego wystawiając Go na sępów w postaci dziennikarzy ale nie była całkowicie bez serca. Wydobywając z Jego kieszeni klucz włożyła go do zamka w drzwiach i dostali się do środka. Gdy usadziła mężczyznę na kanapie zdało się, że 23 latek zaczął odzyskiwać świadomość. Postanowiła zrobić Mu coś orzeźwiającego do picia, żeby lepiej się poczuł. Brunet jednym haustem wypił eliksir po czym wciąż wpatrywał się w dal.

-Mario? Chyba masz mi coś do powiedzenia, prawda?- zapytała prosto z mostu korzystając z chwili gdy Niemiec nadal był w stanie upojenia alkoholowego. Miała nadzieje, że wyśpiewa Jej całą prawdę.

-Joe, musisz do mnie wrócić. Ja wtedy popełniłem błąd i teraz gdy jesteś z Marco....

-Poczekaj, poczekaj. Ty sam siebie słyszysz? Tak! Jestem z Marco- wydusiła to z siebie na jednym tchu.Dopiero teraz natchnęła Ją ogromna siła by wyrzucić brunetowi wszystko co ma Mu do powiedzenia. - Zapomniałam już o Tobie rozumiesz? Znienawidziłam Cię całym sercem ale uporałam się z tym. Przez kilka ostatnich miesięcy zatruwasz mi życie! Najpierw zrywasz ze mną, wyzywając od najgorszych, potem demolujesz moje mieszkanie, co jest przestępstwem o tym nie wspomnę! Napastujesz mnie i Marco na mojej posesji i teraz mówisz mi, że chcesz wrócić?! Masz jakieś cholernie wybujałe pojęcie o miłości!

-Przestań pieprzyć głupoty Joe. Miłości nie ma, rozumiesz?- stwierdził kierując swój wzrok na posturę blondynki.

-Dlaczego więc chcesz wrócić? Potrzebujesz kolejnej zabawki?- prychnęła spoglądając z lekceważeniem na bruneta.

-Zostaw Go- wycedził przez zęby. -Nie mogę stracić mojego najlepszego przyjaciela.

Dziewczyna stanęła jak wryta, wiedziała do czego Niemiec zmierza. Teraz będzie Nią manipulował, postanowił wytoczyć najgorsze działo jakim jest litość. Mimo wszystko zmiękła, szanowała przyjaźń a zwłaszcza wtedy gdy wiedziała ile Ona znaczy dla obu mężczyzn.

-Mario, nie planowałam tego. To się po prostu stało. To nie było tak, że chciałam zrobić Ci na złość.

-Sypiasz z Nim?- zapytał prosto z mostu nie zważając na rozdzierający ból z tyłu głowy.

Wlepiając swe źrenice w swego towarzysza blondynka po chwili opuściła wzrok. Wiedziała, że jest już na straconej pozycji.

-Odpowiedz do cholery!- Mario zbliżył się do Johanny przybierając swoją drugą twarz. Nie było to miłe, przerażona dziewczyna bała się, że brunet po raz kolejny podniesie na Nią rękę. Ten jednak zmusił Ją do odpowiedzi trzymając Ją kurczowo za podbródek. Poczuła jak po Jej policzkach zaczęły płynąć gorzkie łzy. I wtedy nastała cisza, Goetze puścił Ją mimowolnie nadal wpatrując się w Jej twarz jak w obrazek. Myślała, że to koniec, chciała się oddalić jak najdalej ale wtedy stanęło się coś nieoczekiwanego. Niemiec doskoczył do Niej obejmując dłońmi Jej twarz zaczął Ją całować.

-Przestań Mario- odrzekła dziewczyna odsuwając się od osobnika, ten jednak nie miał zamiaru słuchać.-Przestań słyszysz?!- odpychając chłopaka uciekła w pośpiechu nie zamykając za sobą drzwi.

*****************

I jest kolejny ;)

Mam nadzieję że się podoba,

NEXT=7 KOMENTARZY

DZIEWIĘTNAŚCIE

"Miłość jest jak oddychanie. Musisz kochać, bo inaczej umrzesz. A kiedy miłość przemija, dusza zaczyna krwawić. Nie da się z tym porównać żadnego bólu na świecie"

Susan Wiggs

Sama nie wiedziała co się z Nią dzieje, z jednej strony była zła na blondyna o to, że bił się właśnie o Nią ze swoim najlepszym przyjacielem tak jakby była jakimś cholernym trofeum z drugiej zaś chciała by tak zwyczajnie i bez jakiegokolwiek podtekstu przytulił Ją bo była zagubiona i zmęczona tym wszystkim. Istniała też trzecia strona tej całej układanki, otóż Johanna Levy bała się jak nigdy co teraz będzie. Niepewna reakcji Mario obawiała się o swój dalszy los, brunet był nieobliczalny i zdążyła się już o tym przekonać nie jeden raz. Choć miotało Nią tyle negatywnych emocji i tak bardzo pragnęła bliskości ukochanej osoby obok odsunęła się od blondyna tłumacząc Mu, że chce zostać sama. Zabrzmiało to tak obcesowo jakby miała o coś żal do Marco. A czy mogła mieć? Przecież sama doprowadziła do rozkwitnięcia tego romansu. Mogła w każdej chwili przystopować ale tego nie zrobiła, po prostu myślała tylko o sobie.

-Nie chcę, żebyś akurat teraz została sama Joe- z zamyślenia wyrwał Ją aksamitny głos Reusa, który działał na Nią kojąco. Poczuła jak miękkie łóżko ugina się pod Jego ciężarem, wyczuwalna była ta chora, krępująca cisza której obydwie osoby w tym pomieszczeniu tak bardzo nienawidziły.

-Nic mi nie będzie- zdołała odpowiedzieć gdy poczuła jak po jej policzku spływają gorzkie łzy. Jak to dobrze, że siedzę plecami do Niego- pomyślała dziewczyna zdawając sobie sprawę jak bolesny otrzymała cios od Goetzego. Słonogorzkie łzy zaczęły szczypać Jej mocno zaczerwieniony policzek przy którym niedawno trzymała kostki zimnego lodu.

-Na pewno?- zapytał z rezygnacją w głosie wiedząc, że nie wygra tej walki. Johanna była zbyt honorowa i miała w sobie zbyt wiele godności by pokazać swą słabość. Nigdy za nic w świecie nie ujawniłaby swej wrażliwej natury. On o tym wiedział ale nijak nie miał pojęcia jak wydobyć to uczucie z blondynki. Dziewczyna skinęła tylko głową nie obracając się choćby na milimetr. Marco podniósł się więc z łóżka i całując dziewczynę z tyłu głowy wprost w Jej lśniące włosy skierował się w kierunku drzwi. Myśląc, że blondyn jest już daleko za drzwiami skuliła się w sobie i dała upust emocjom. Trzęsąc się jak mały przestraszony szczeniak poczuła jak wydobywa się z Niej fala rozpaczy. Krople łez kapały z Niej niczym ulewa z srebrzystego nieba. Nie potrafiła ich zatamować, szlochając w białe prześcieradło tłumiła swój szloch. Nie przewidziała jednak tego, że Marco wcale nie opuścił Jej pokoju, stał tam jak posąg czując jak żal ściska Mu serce i za chwile podrze Je na strzępy.

-Och, Joe- zdołał tylko tyle wydusić z siebie po czym podbiegł do dziewczyny mocno tuląc Ją w ramionach. -Nie zostawię Cię, rozumiesz? Czy Ci się to podoba czy nie.

Kołysali się tak w takt szlochu Joe gdy nagle dziewczyna oprzytomniała i spoglądając w czekoladowe tęczówki Marco usiadła prosto tuż przed piłkarzem.

-To wszystko moja wina...Zniszczyłam Twoją przyjaźń- podciągając co chwila nosem zdała sobie sprawę, że blondyn stał się dla Niej cholernie ważny. Nie chciała Go ranić, pragnęła aby był szczęśliwy. I bardzo zabolało Ją to, że przez Nią może tak nie być. - Przecież kochasz Go jak własnego brata. Co ja zrobiłam, Przepraszam Cię Marco, naprawdę nie chciałam- wyszeptała chowając twarz w dłoniach.

-Popatrz na mnie Joe- ujmując Jej podbródek zmusił blondynkę by spojrzała na Niego. Była zrozpaczona, tego uczucia najbardziej Reus nienawidził. Czuł wtedy, że nie ma kontroli nad całą sytuacją, nie ma kontroli nad płaczącą kobietą, która martwi się o Niego. Otarłszy mokre policzki Johanny robił to z wielka delikatnością aby dziewczyna nawet w minimalnym stopniu nie odczuła bólu doskwerajacego od spotkania z Mario.- To nie Twoja wina, rozumiesz? Czuję się taki szczęśliwy gdy jesteś obok, powinnaś to wiedzieć.

-Marco ja... Boje się- wyszeptała. - Tak strasznie się boję tego co będzie, gdy zobaczyłam tu Mario pomyślałam, że to koniec. I ogarnęła mnie taka pustka, że nie da się tego opisać. Nie chcę Cię stracić- przyciskając się mocno do ciała blondyna poczuła się lżej, że mogła to wszystko wyjawić. Poczuła się tak lekko jak nigdy dotąd.

- Jestem tu- odrzekł Reus gładząc Ją po włosach, to Jej wystarczyło. On Jej wystarczał.

***

Leżeli tak beztrosko na łóżku blondynki podczas gdy dziewczyna spoczywała na klatce piersiowej Marco a ten bawił się Jej palcami u rąk.

-Nie chcę nigdzie wyjeżdżać- oznajmiła nagle spoglądając na spakowaną walizkę stojącą w rogu pokoju.

-Powinniśmy odpocząć, Ty powinnaś- dodał po chwili z namysłem.

Dziewczyna podparła się na łokciu dotykając nienaruszonego policzka by wesprzeć swą twarz. Spojrzała na Marco z nadzieją, ze wyperswaduje mu ten pomysł z głowy.

-Mogę to robić tutaj. Co za różnica?- zapytała wznosząc oczy do nieba.

-Taka, że tutaj nie mam nad Tobą całkowitej kontroli a tam...- zakończył nagle swą wypowiedź spotykając się ze zdumionym spojrzeniem dziewczyny.

-A tam?- zapytała zmuszając Niemca do kontynuacji wypowiedzi. Nie opuszczając swych brwi, które były wygięte w geście zdziwienia, jej źrenice nadal były utkwione w twarzy towarzysza.

-Chodzi mi o to, że tam nikt Nas nie złapie....Posłuchaj mnie Joe, gdy Mario wtargnął tu i Cię uderzył nie wiedziałem co robić. Gdyby to był jakikolwiek inny facet dostałby dawno po mordzie i to dość boleśnie ale cholera....To był Mario! Zamurowało mnie. Dopiero jak zobaczyłem jak osuwasz się na ziemię wróciła do mnie zimna krew, kazałem się Mu wynosić ale nadal niczego nie zrobiłem, żeby Cię obronić. Nienawidzę tego w sobie, czuję że muszę się wiele nauczyć ale to nie jest wcale proste.

-Potrzebujesz dystansu- szepnęła dziewczyna nie spuszczając wzroku z blondyna.

-Tak i dlatego....

-I dlatego powinieneś wyjechać sam. Ty potrzebujesz odpoczynku Reus, nie ja. Moja osoba potrzebuje wyciszenia a to mogę zapewnić sobie sama.

-Ale Joe, chyba nie myślisz, że zostawię Cię tu samą.....z Nim- oznajmił drżącym głosem piłkarz.

-Drugi raz mnie nie uderzy, nie pozwolę na to- odrzekła i tłumiąc groźne spojrzenie blondyna oznajmujące, że wcale Mu się ten pomysł nie podoba dodała:- Powinieneś już iść, spakuj się i przemyśl to wszystko.

************************

NEXT=7 KOMENTARZY

OSIEMNAŚCIE

Mieć go przy sobie... dotykać go... patrzeć, jak się uśmiecha... słyszeć te słowa. Mogłam przejść przez każde piekło pod warunkiem, że po męczącym dniu znajdę się tuż przy nim.

Sylvia June Day

Możliwe, że czasem podejmujemy złe decyzje, kierujemy się sercem a nie rozumem i to niekiedy wprowadza Nas w błąd. Ale jaki byłby świat gdyby wszystko szło jak z płatka? Nie wiedzielibyśmy co to cierpienie, ból. Uczucie współczucia nie drzemało by w Nas, dlatego uczymy się na błędach po to by poznawać siebie codziennie na nowo.

Johanna Levy z wielką dokładnością pakowała swą podróżną torbę próbując nie pominąć żadnego drobiazgu. Gdy Marco rozkazał tym swoim władczym tonem aby to uczyniła nie zawahała się ani na krok. Na język cisnęło Jej się wiele słów, nie miała przecież najmniejszej ochoty wyjeżdżać w takiej chwili ale czasem bywało tak, że lepiej przemilczeć sprawę niż wywoływać wilka z lasu. Doskonale wiedziała kiedy przystopować, tak było w tej chwili gdy na twarzy Reusa malowały się różne odcienie wściekłości. Próbując dopiąć swą walizkę, która była aż nadto zapakowana mnóstwem ubrań usłyszała jakieś krzyki dobiegające z salonu. W pierwszym momencie pomyślała, że Marco coś się stało toteż najszybciej jak tylko potrafiła opuściła teren garderoby by znaleźć się nieopodal blondyna. Pokonując jednak stopnie schodów zdała sobie sprawę, że Jej ukochany wcale nie jest sam.

-Więc to prawda. Pieprzysz moją Joe!- krzyknął męski głos na co Johanna o mało co nie spadła ze schodów. Ten głos rozpoznała by z zamkniętymi oczami.

-Jaką Twoją! Mario uspokój się i uważaj na słowa!- odgroził się Marco kierując swój palec wskazujący na przyjaciela.

Brunet zaśmiewając się szyderczo popatrzył w kierunku schodów na których przerażona blondynka nie potrafiła zrobić ani kroku naprzód. Stała jak wryta patrząc to na Reusa, to na Goetzego. Umysł podpowiadał Jej aby rozdzieliła przyjaciół i wytłumaczyła wszystko Mario natomiast ciało nie miało zamiaru współpracować. Każda cząstka Joe zastygła w bezruchu.

-O proszę. Kogo ja tu widzę. Johanna Levy we własnej osobie. Musiałaś Go mieć co? Jest tylu facetów w Dortmundzie, Ty musiałaś zabrać się za mojego przyjaciela. Naprawdę nie masz wstydu, prawda Joe? Jesteś zwykłą......

-Dosyć Mario! Chyba powiedziałeś to co chciałeś. Myślę,że powinieneś stad iść.- oznajmił Marco tym samym władczym tonem, którym jeszcze przed kilkoma chwilami rozkazał dziewczynie spakować walizkę.

-Chyba śnisz Reus. Nie będziesz mnie stąd wyrzucał. Naprawdę myślisz, że Ona jest dla Ciebie? Pomarzyć sobie możesz. To zwykła mała sprzedajna dziwka- prychnął brunet na co blondyn nie pozostał dłużny. W mgnieniu oka dopadł do Mario pociągając za Jego idealnie wyprasowany t-shirt, który w tej sekundzie zgnieciony został w pięściach Marco.

Ku przerażeniu Niemki brunet zaczął okładać swojego najlepszego przyjaciela, który jeszcze wczoraj nim był. Jej ukochany wcale nie miał zamiaru oddawać walkowerem wygranej. W oczach obydwu panów istniało tyle nienawiści zupełnie tak jakby byli największymi wrogami. To było nie do przyjęcia, sparaliżowana dziewczyna nie mogła znieść tego widoku.

-To ja byłem Jej pierwszym rozumiesz? Tak miało być do końca życia!- krzyczał rozwścieczony Mario.

-Rzuciłeś Ją gnoju! Teraz jest moja rozumiesz?! Nie masz prawa się do Niej zbliżać bo rozerwę Cię na strzępy!

Nasłuchując tej okropnej kłótni Johanna zdała sobie sprawę, że pierwszy raz w Jej życiu ktoś się o Nią bije. O Nią. Johannę Levy! Ta myśl wcale Jej się nie spodobała. Nie chciała być jakąś marionetką, czyjąś cholerną własnością. Miała swoją godność i nie powinna na to pozwolić. Ta myśl natchnęła w Nią tyle energii, iż zdołała wyrwać się z drewnianych schodów na których stała ładnych parę minut wpatrując się w obydwu piłkarzy.

-Dosyć tego, rozumiecie?! Mam Was dosyć! Obydwu!- poinformowała towarzyszy na co o dziwo mężczyźni zaprzestali walki.

-I co teraz? Mała księżniczka rozpłacze się na naszych oczach? No dalej Joe, przecież tylko tyle potrafisz. Wzbudzać we wszystkich litość, to opanowałaś do perfekcji prawda?- zapytał brunet zbliżając się na niebezpieczna odległość od dziewczyny.

Joe mrużąc oczy nie wiedziała skąd w Niej tyle nienawiści do drugiej osoby. Myślała, że te wszystkie negatywne emocje względem Mario już dawno z Niej uleciały. Jednak dopiero teraz poczuła się cholernie dobrze. Gdy mogła powiedzieć Mu co tak na prawdę o Nim myśli.

-Wiesz jaki jest Twój problem piłkarzyku? Jesteś obsesyjnym egoistą. Myślisz tylko o zaspokajaniu swoich własnych potrzeb. Żal mi na Ciebie patrzeć żałosny człowieku- patrząc z pogardą na towarzysza już miała okręcić się na pięcie i odejść gdy poczuła jak mężczyzna łapiąc Ją swą silną dłonią za podbródek zmusza Jej twarz by na Niego spojrzała.

-Nigdy tak więcej nie rób, zrozumiano?- wyszeptał tuż przy Jej uchu następnie w ataku szału otwartą dłonią uderzył blondynkę w prawy policzek tak intensywnie, że odchyliła się do tyłu uderzając głową o blat kuchenny.

-Wynoś się stąd, ale już!- usłyszała tylko znajomy głos Marco po czym dotykając swego rozpalonego policzka poczuła jak leci Jej krew z nosa.

-Mocno boli?- wyszeptał po cichu Reus tak spokojnym i drżącym głosem jakby bał się każdego wypowiedzianego słowa względem blondynki.

Joe przymykając swe zmęczona powieki trzymała tuż przy oku woreczek z zimnym lodem i co chwila syczała z bólu. Nie spodziewała się takiej reakcji ze strony Mario toteż nie była przygotowana na tak ostry cios względem Jej osoby. Zresztą brunet był zbyt silny by Mu podołała. Nigdy w życiu nie pomyślałaby, że oberwie od samego Mario Goetzego. Wpatrując się w dal nadal przeżywała tą chwilę znosząc w bólu swą własną porażkę.

-Chcę zostać sama- odrzekła blondynka siadając na podłodze nieopodal rozpalonego kominka.